Imani

PERKUJTIM

durimdhenamaz

Si ta ngjallim zemren

A do të bëhet Kijameti me 21 Dhjetor 2012?

PYETJA: Çka thoni për bisedat se me 21 Dhjetor 2012 do të bëhet Kijameti?

Përgjigja e hoxhës së nderuar Mr. Bashkim Aliu:

Esselamu alejkum. Është e vërtetë se këtyre ditëve me të madhe flitet dhe dëgjohet për këtë gjë, bile, për këtë flitet edhe në mediume. Më e keqja është se edhe disa muslimanë janë futur në grupin e atyre që presin dhe nuk dinë se çka do të bëhet me 21 Dhjetor, apo janë konfuz dhe u ka hyrë dyshimi se ndoshta mos po bëhet vërtetë Kijameti në këtë datë.

Kësaj pyetjeje do t’i përgjigjemi duke i përfshi disa pika:

E Para: Besimi në Ditën e Kijametit, gjegjësisht të shkatërrimit të kësaj bote dhe Gjithësie, apo fundit të jetës në tokë dhe në Gjithësi, është prej bazave të besimit Islam. Por, ky besim është i vlefshëm nëse besohet se vetëm Allahu e di se kur do të ndodh saktë Kijameti, e askush tjetër pos Allahut, nuk e di këtë gjë. Kështu na ka mësuar ne Kur’ani dhe Muhamedi s.a.v.s. Për atë, muslimani as që duhet ta parashtrojë këtë pyetje dhe ta shtrojë këtë si dilemë, ngase besimi i tij e obligon që të besojë në Kijametin, dhe të besojë se vetëm Allahu e di saktë se kur do të bëhet Kijameti.

Bile, edhe parashenjat e Kijametit të cilat janë vërtetuar nga burimet islame, qofshin të mëdha apo të vogla, janë vetëm parashenja, por nuk përcaktojnë kohën e saktë se kur do të ndodh Kijameti. Edhe nëse i sheh se kanë dalë pjesa më e madhe e shenjave të Kijametit, nuk mund të përcaktohet saktë se në filan ditën do të ndodh, ngase dija për këtë gjë është vetëm te Allahu.

Këtë dilemë qartë dhe në mënyrë të prerë e pastron Kur’ani. Allahu i Madhërishëm ka thënë:<< Të pyesin ty (Muhammed) për çastin (katastrofën e përgjithshme) se kur do të ndodhë ai. Thuaj: “Atë e di vetëm Zoti im, kohën e tij nuk mund ta zbulojë kush pos Tij (e sjell kijametin pa e hetuar asnjë nga krijesat). Çështja e tij (se kur do të ndodhë) është preokupim i rëndë (për krijesat) në qiej e në tokë. Ai (katastrofa) nuk ju vjen ndryshe, vetëm befas. Të pyesin ty sikur ti di për të. Thuaj: “Për të di vetëm Allahu, por shumica e njerëzve nuk e dinë (pse është e fshehtë)” (187) >>[el-A’ëraf: 187]. Poashtu, në një ajet tjetër, Allahu i Madhërishëm ka thënë:<<Njerëzit të pyesin për kijametin (katastrofën) e ti thuaj: “Për atë e di vetëm All-llahu! E, ku mund ta dish ti, ai ndoshta është afër!”(63)>>[el-Ahzabë: 63].

Poashtu, edhe Muhamedi s.a.v.s. në disa hadithe të tij e ka qartësuar se kohën e ndodhjes së Kijametit nuk e di askush tjetër pos Allahut të Madhërishëm. Në hadith autentik qëndron se kur erdhi Xhibrili a.s., në formën e një beduini, që t’ua mësojë njerëzve fenë, dhe u ul para të dërguarit të Allahut, si pyetës i cili kërkon udhëzim, dhe e pyeti për Islamin, Imanin (besimin) dhe Ihsanin (mirësinë), e pyeti edhe për kijametin, duke i thenë:Kur do të bëhet kijameti? I dërguari i Allahut s.a.v.s. i tha:”I pyeturi, nuk është më i ditur për të, se sa pyetësi”, gjegjësisht unë nuk jam ma i ditur se ti për kijametin, dhe as që dikush është ma i ditur se tjetri për kohën e ndodhjes së kijametit.Pastaj, i dërguari i Allahut s.a.v.s. e lexoi ajetin:<<S’ka dyshim se vetëm Allahu e di kur do të ndodhë kijameti…>>[Lukman: 34].

Pra, ky duhet të jetë besimi i muslimanit të vërtetë, dhe assesi nuk duhet të besojë në gjëra të kota të cilat lansohen nga palë të ndryshme, që për Islamin janë xhahila.

E dyta: Muslimani duhet ta dijë se i Dërguari i fundit i Allahut, Muhamedi s.a.v.s., na ka mësuar që për Kijametin të mendojmë në mënyrë kreative dhe të përgjegjshme, gjegjësisht Kijametin ta kuptojmë si mundësi për të na u zbardhë fytyra para krejt njerëzve, që prej kur është krijuar njeriu i parë, e deri te njeriu i fundit, ngase në Ditën e Gjykimit të gjithë do të jenë prezent. Kjo mënyrë e të kuptuarit të Kijametit na bën të punojmë sa më tepër për atë ditë, dhe të bëjmë sa më shumë që mundemi punë të mira.

Poashtu, për Kijametin duhet ta mendojmë në kuptim të vendit ku do të japim përgjegjësi dhe llogari për atë që e kemi bërë në këtë botë. Kjo mënyrë e të menduarit për Kijametin, na bën që të kthehemi në vetvete dhe ta përmirësojmë vetveten, ta llogarisim veten, para se të na llogarisin tjerët, dhe t’i llogarisim punët tona, e të shohim se ku jemi në raport me fjalën e Allahut të Madhërishëm.

I Dërguari i Allahut s.a.v.s. nuk është përgjigjur se kur do të bëhet Kijameti, por i ka shtyrë njerëzit që të mendojnë se çka kanë përgatitur për Ditën e Gjykimit kur do të dalim para Allahut. Me këtë, na ka bërë me dije se koha e ndodhjes së Kijametit, nuk është puna jonë, por është punë e tjetër kujt, gjegjësisht është punë e Allahut të Madhërishë, ndërkaq e jona është që të punojmë dhe të jemi aktiv deri në momentin e fundit. Në një hadith qëndron se një person ka ardhur te i Dërguari i Allahut s.a.v.s. dhe e ka pyetur:”O i Dërguar i Allahut, kur do të ndodh Kijameti?” i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i ka thënë:”E ti çka ke përgatitur për Kijametin?”.

Pra, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. e ka mësuar këtë pyetës, si dhe gjithë muslimanët tjerë, që mos të pyesin për kohën e Kijametit, por të shiqojnë çka kanë përgatitur për Kijametin.

Në një hadith tjetër, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i mëson muslimanët që edhe nëse e dinë se nesër do të bëhet Kijameti, mos dëshprohen, mos paralizohen dhe mos ndalen nga aktiviteti, por të punojnë. I Dërguari i Allahut s.a.v.s. ka thënë:”Nëse ndonjë nga ju e di se nesër do të ndodh Kijameti, dhe në dorë ka një filiz, le ta mbjell atë”. Pra, ky hadith është mësim më madhështor që mund t’i jepet gjithë njerëzimit se Islami thërret në punë, aktivitet dhe kreativitet, bile edhe nëse është fundi i botës. Vërtet, njerëzimi ka nevojë t’i dijë thëniet e Pejgamberit s.a.v.s. që ta kuptojë realitetin e jetës, botës dhe ekzistimit të tyre. Është obligim i të gjithëve që këto të vërteta t’i shpalosin për ata që nuk i njohin, se vërtetë, këto të vërteta e qetësojnë njeriun dhe mbjellin tek ai optimizëm dhe dëshirë për jetë dhe për punë.

E treta: Nuk duhet të neglizhohet aspekti komercial i këtyre muhabeteve për 21 Dhjetorin. Edhe pse kjo datë lidhet me kalendarin e civilizimit Maja, i cili civilizim daton para erës sonë, marketingu për këtë gjë, nuk është bërë nga vetë ata pak ithtarë që kanë ngelur nga ky civilizim, por nga bossat e ndryshëm të cilët përfitojnë materialisht nga lansimi dhe mbulesa e madhe mediatike e këtyre muhabeteve. Poashtu, hisen e luanit në këtë marketing e ka edhe industria e filmit në Hollivud, të cilët punojnë për filma të cilët do ta trajtojnë këtë ndodhi.

Allahu na forcoftë në të vërtetën.

MBËSHTETJA NË ALLAHUN E MADHËRISHËM

Hamdin ia kushtojmë Allahut, i Cili na e qartësoi udhën e drejtë! Me të vërtetë, na mjafton Allahu që të mbështetemi tek Ai dhe të shpresojmë në mëshirën e Tij. Dëshmoj se nuk ka të adhuruar me të drejtë përveç Allahut, të Vetmit, i pa ortak, i Cili i di sekretet dhe përshpëritjet e gjithkujt; Dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i Tij, i cili është pejgamber i zgjedhur, e arab. O Allah! Lavdëroje dhe shpëtoje Muhamedin, familjen e tij dhe shokët e tij!

Më tej: O robër të Allahut! Me të vërtetë dëlirësia dhe çiltërsia e akides së muslimanit nis në mbështetjen e tij tek Allahu, shpresën tek Ai për t’ia rregulluar punët, mbështetjen e tij të plotë tek Zoti Fuqiplotë për të përfituar të mira, për të larguar fatkeqësi dhe për të kërkuar strehë tek Ai, sikurse edhe në raste vështirësie duke demonstruar nevojën e Tij për Allahun, duke i kërkuar ndihmë vetëm Atij. Ky pra është Sheriati që zbriti nga qielli, e të cilin e kumtoi i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, tek të gjithë popujt. Ai i cili ec në këtë menhexh dhe e pason shtegun e tij, e arrin lumturinë dhe shpresën për të shpëtuar. E, gjithsecili që e ndrron dhe e ndryshon këtë udhëzim dhe niset të ecë në rrugë e shtigje të tjera, e jo nga ajo që e ka shpallur Allahu i Madhërishëm, e që na e ka mësuar i Dërguari i Tij, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, do të bëhet helaq me degjerim e humnerë, fjala vjen, humbje e degjerim në akide, që manifestohet me përplasjet që pëson i tilli me epshet dhe zhytjen nëpër trazira, e ndër cilat trazira janë hajmalitë, të cilat i lidhin nëpër qafë a tjetërkund nëpër trup, duke pretenduar se ajo e shmangë të keqën, e ruan nga msyshi dhe sjell hajër. Sikurse prej këtyre katastrofave është shkuarje në rrenacakë e falltarë, të cilët të vetmin synim e kanë plaçkitjen e pasurive të njerëzve, duke pretenduar e duke i gënjyer njerëzit se gjoja ata e dinë të fshehtën (gajbin), -e që, në të vërtetë të fshehtën nuk e di askush përpos Allahut të Lartësuar!-; Njashtu i rrejnë se gjoja e shohin të ardhmën e tyre, lumturinë, dëshpërimin, lulëzimin apo dështimin e tyre. E, kjo punë ka shkuar deri aty, aq sa njerëzit kanë përfituar bindje në ogurzeza që gjoja ndjellin prapësi e të keqe, e si pasojë kanë pesimizëm përkitazi me disa ditë, si p.sh. me ditën e mërkurë; apo me muaj, si p.sh. me muajin sefer; apo me zogj: si p.sh. me sorrën dhe kukuvajkën; apo me invalidët apo me atë që i dridhet syri i majtë, e me gjëra të tjera që nuk arrij dot t’i numëroj. O robër të Allahut! Krejt këto gjëra janë degjerim e shkatrrim në akide, pra janë devijim i qartë.

??? ???? ?????????? ?????? ??? ?????? ???????? ????? ???? ?????????? ??????? ???????? ??????????????? ??????????????

Thuaj: “Do të na godas vetëm ajo që na e ka caktuar Allahu, Ai është Zoti ynë dhe vetëm te Allahu le të mbështeten besimtarët!”[1]

Allahu është Ai që e ka krijuar njeriun dhe ia ka caktuar atij furnizimin, exhelin, lumturinë, dëshpërimin dhe gjithçka me të cilën ka për t’u ballafaquar në jetë, qoftë e mirë apo e keqe. Pra, do të kalojë në jetë pikërisht në atë që ia ka përcaktuar Allahu, -azze ue xhelë!-, e nuk do ta ndryshojë këtë kader asesi hajmalia, e as nuskat e fëlliqura, e as që mund ta prishë kaderin rrenacaku falltar, e as që mund të kenë ndikim oguret e pesimistëve dhe tërbimet e devijimit.

I Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë: “Secilit prej jush i qe mbledhur krijimi në barkun e nënës së vet për dyzet ditë, pastaj shndërrohet në një copë gjaku të mpiksur po për aq ditë, pastaj bëhet si një copë mishi (e shtypur me dhëmballë) po për aq ditë. Pastaj Allahu dërgon një melek, i cili ia fryen atij shpirtin, e, urdhërohet t’i shkruajë atij katër gjëra: ia shkruan riskun, ditën e vdekjes, veprën dhe se a do të jetë i mjeruar a i lumtur.”[2] Kurse në një transmetim tjetër qëndron se: “(Shokët) I thanë: O i Dërguari i Allahut! A të mbështetemi në atë që është shkruar, e të lëmë veprën?! Tha: “Punoni, ngase njeriut i bëhet e lehtë ajo për të cilën është krijuar!”[3]

Allahu, -xhele ue ala!-, thotë:

??? ??????? ??? ?????????? ?????? ???????? ????????

“Nuk ju godet ndonjë sprovë a fatkeqësi veçse me lejen e Allahut…” Që do të thotë me dëshirën dhe urtësinë e Tij…

????? ??????? ?????????? ?????? ????????

“…e ai që i beson Allahut, ia udhëzon (në rrugë të drejtë) zemrën e tij.”[4]

Njëri nga imamët e tabiinëve në tefsirin e tij, teksa shpjegonte këtë ajet thoshte: “Bëhet fjalë për një lloj njerëzish që, kur u bie ndonjë sprovë e fatkeqësi, e kuptojnë dhe e dinë mirëfilli se kjo është nga Allahu, e si rrjedhojë i dorëzohen Atij dhe mbeten të kënaqur.”

Allahu i Lartësuar, ka thënë:

??????? ??????????? ????? ?????? ????????????? ??????????? ???????????? ???????? ???? ????????????? ???? ????????? ??? ?????

???????? ???? ??????????? ???????? ??????? ???? ????? ?????????? ??????? ???? ?????????? ??????????

???? ????? ??????????? ?????????? ???? ???????? ???????? ???????? ??????????? ?????????????????

“Nëse ti i pyet ata se kush i ka krijuar qiejt dhe Tokën, me siguri do të thonë: “Allahu” – Thuaju: “A mendoni për ata që i adhuroni ju përveç Allahut – që mund ta evitojnë të keqen e Tij, nëse Allahu don të ma dërgojë, ose a mund ta pengojnë mëshirën e Tij, nëse Ai don të më dërgojë (atë mëshirë)”. Thuaj: “Më mjafton Allahu. Tek Ai mbështeten ata që kërkojnë mbështetje”.[5]

Kurani Fisnik dhe Suneti i të Dërguari të Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, e kanë sqaruar rrugën e shpëtimit për atë që ia vë veshin dhe përudhet me dritën e tyre. Andaj, -o robër të Allahut!-, ju këshilloj që t’i keni frikë Allahut, e të mbështeteni tek Ai me një mbështetje të vërtetë e të denjë, duke u strehuar tek Ai për kërkimin e së mirës dhe shmangien e së keqës. Pra, kjo është feja e vërtetë, e kjo është akideja e saktë dhe e shëndoshë për një musliman të udhëzuar.

Kërkoj strehë tek Allahut të më mbrojë nga shejtani i mallkuar. Allahu ka thënë:

????? ?????????? ???????? ??????? ????? ??????? ???? ?????? ???? ????? ?????????? ???????? ?????? ?????? ????? ?????? ???????

“Nëse Allahu të godet me ndonjë fatkeqësi, atëherë askush përvçe Tij nuk mund të të shpëtojë. E, nëse të dhuron ndonjë mirësi – vetëm Ai është i Plotëfuqishëm për çdo gjë.“[6]

Allahu na e bëftë të mundur të gjithëve që të përfitojmë nga udhëzimi i Librit të Tij. E thash këtë, e, për çdo mëkat të bërë i kërkoj falje Allahut të Madhërishëm për vetën time dhe për ju, e për të gjithë muslimanët. Kërkoni edhe ju falje, Ai është Falësi, Mëshiruesi!

Nga arabishtja: Mirsim Maliqi

Medine, 16.11.2012

[1] Kurani, Et-Tevbe: 51

[2] Sahih – Shënon Buhariu në “Sahih” (2988, 3106, 6135), Muslimi në “Sahih” (4788), Ebu Davudi në “Sunen” (4088), Tirmidhiu në “Xhami” (2064), Nesaiu në “Es-Sunenul-kubra” (10744), Ibën Maxhe në “Sunen” (73), Ibën Hibani në “Sahih” (6308), Ahmedi në “Musned” (3422, 3493, 3803, 3951), Bezari në “Musned” (1400, 1475, 1589), e të tjerë prej hadithit të përcjellur nga Abdullah ibën Mes’udi, -radijallahu anhu!-. Sh. P.

[3] Sahih – Shënon Muslimi në “Sahih” (4795), Bejhakiu në “El-kadu vel-kader” (23, 24), Ibën Hibani në “Sahih” (341), Ahmedi në “Musned” (13971, 14305), Taberani në “El-Muëxhemul-kebir” (6438, 6441, 6442), e të tjerë prej hadithit të përcjellur nga Abdullah ibën Xhabir, -radijallahu anhu!-. Sh. P.

[4] Kurani, Et-Tegabun: 11

[5] Kurani, Ez-Zumer: 38

[6] Kurani, El-En’am: 17 www.albislam.com

KUSH E BRAKTISË NJË GJË PËR HIR TË ALLAHUT…

Kush e braktisë një gjë për hir të Allahut, i jipet si kompenzim diçka edhe më e mirë

Epshet janë të atilla: në shpirtërat e njerëzve posedojnë një forcë, kurse në zemrat e tyre mund të kenë madje edhe pushtet; Ska mëdyshje se lënia e epsheve është krenari, porse të realizosh këtë çlirim nga to është vërtetë gjë e vështirë, po megjithatë, ai që frikësohet nga Zoti i vet dhe vetëm Atij i kërkon ndihmë, do t’i mjaftojë Allahu dhe ka për ta ndihmuar atë. I Lartësuari, ka thënë: “…Kushdo që mbështetet te Allahu, Ai i mjafton atij”[1] Ska dyshim se në lënien e ëndjeve e tekave do të gjejë vështirësi ai që i braktisë ato jo për hir të Allahut, përkundër atij që i lë ato me një sinqeritet të kulluar vetëm për hir të Allahut, ai do të gjejë vështirësi vetëm në herën e parë, aq sa të sprovohet në është i njëmendtë e i sinqertë apo rrenacak në këtë lënie. E, nëse duron pak kur të përballet me atë vështirësi, ka për të përfituar kënaqësinë e asaj braktisje, e si rrjedhojë gjithherë sa i shmanget atij harami, megjithë mundësinë dhe shancet për ta bërë, atij i rritet shpërblimi për këtë braktisje të mëkatit, sikurse i shumëfishohet sevapi për luftën që bën me vetvetën për t’u rahatisur nga ai haram.

Ja disa shembuj për rastet në të cilat, nëse braktistet diçka për hir të Allahut, Allahu ia kompenzon lënësit gjëjën e braktisur me diçka edhe më të mirë:

– Ai që largohet nga të qenit lypës dhe lutus tek njerëzit, i kompenzohet kjo me diçka shumë më të mirë: furnizohet me krenari dhe mosvarësi nga njerëzit.

– Ai që e braktisë pakënaqësinë me caktimin e Allahut, e si rrjedhojë i dorëzohet në çdo çështje Zotit të vet, do t’ia kompenzojë Zoti pakënaqësinë me kënaqësi dhe bindje.

– Kush e braktisë shkuarjen tek falltarët dhe magjistarët, furnizohet me durim, tevekul të denjë dhe e realizon tevhidin.

– Kush e braktisë lakminë për dunjanë, atij Allahu ia rregullon punët, e bën të pasur në zemër dhe i dhuron dunjanë.

– Kush e lë gënjeshtrën dhe i përkushtohet të vërtetës, bëhet tek Allahu i sinqertë e i vërtetë.

– Kush e lë polemikën, edhe nëse ai është në të vërtetën, i garantohet një shtëpi në xhenet.

– Kush e braktisë mashtrimin në shitblerje, iu shtohet njerëzve besimi në të dhe si rrjedhim edhe interesimi për artikujt dhe mallin e tij.

– Kush e lë kamatën dhe pasurinë e fëlliqur, Allahu ia kompenzon atë me begati në rriskun e tij, ia hapë dyert e hajrit dhe bereqetit.

– Kush e braktisë shikimin në haram, i jipet largëpamësi e vërtetë dhe kënaqësi të cilën e gjenë në zemër.

– Kush e lë koprracinë dhe nuk bëhet i dorështrënguar, e si rrjedhojë bëhet bujar e dorëlëshuar, do ta duan njerëzit, do të afrohet tek Allahu e do të jetë më afër xhenetit.

– Kush e lë mendjemadhësinë e bëhet modest, do t’i rritet vlera, nami e vlera.

– Kush e lë gjumin me gjithë kënaqësinë që ka, e zgjohet për të falë namaz për hir të Allahut, do ta furnizojë Allahu me gëzim, gjallëri, energji dhe ndjenien e të qenit afër Allahut.

– Kush i lë duhanin, drogat dhe alkoolet, do ta ndihmojë Allahu dhe do t’ia kompenzojë këto me shëndet dhe lumturi.

Nga arabishtja: Mirsim Maliqi

www.albislam.com

JAM I KËNAQUR ME MUHAMEDIN SI I DËRGUAR

Të jesh i kënaqur me Muhamedin sal-lallahu alejhi ue selem si i dërguar është nga kërkesat e saktësimit të besimit. Kështu saktësohet besimi i robit, i cili patjetër duhet të dorëzohet dhe të pranojë se Muhamedi i biri i Abdullahut, i biri i Abdulmutalibit, i biri i Hashimit nga fisi Kurejsh është i dërguar nga Allahu me shpallje tek njerëzit dhe xhinët, të jetë i kënaqur dhe të mjaftohet me këtë, të ndihet i qetë e të tregojë nderim për të, të mos tregojë pakënaqësi, keqardhje apo zemërim për këtë.

Ky është kuptimi i kënaqësisë, kuptimi i profetësisë. Pra, të jesh i kënaqur me Muhamedin si i dërguar. Ibën Rexhebi Allahu e mëshiroftë ka thënë: “Të jesh i kënaqur me Muhamedin si i dërguar, kërkon të jesh i kënaqur me të gjithë atë që ai ka ardhur, të dorëzohesh ndaj saj dhe ta pranosh me kënaqësi. “Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë, derisa të të marrin ty për gjyqtar për kundërshtitë mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë kurrfarë dyshimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden ty plotësisht”.[1] [2]

Ibën Kajimi ka thënë: “Si mund të realizohet kënaqësia me Muhamedin si i dërguar, nëse nuk merret si gjykues për të brendshmen dhe të jashtmen, t’i marrë bazat dhe degët e fesë vetëm nga kandili i tij. Si mund ta realizojë të kënaqurit me Muhamedin si i dërguar ai që lë atë me të cilën ai ka ardhur për fjalët e dikujt tjetër dhe që nuk i lë fjalët e të tjerëve për shkak të fjalëve të tij; që nuk argumentohet me fjalët e tij përveçse atëherë kur përshtatet me medhhebin e tij, e nëse e kundërshton atë nuk ia hedh sytë fjalës së tij. Qëllimi i kësaj është, se është nga e drejta e Allahut ndaj robërve të Tij, që të kënaqen me Të si Zot, me Islamin si fe dhe Muhamedin si të dërguar”.[3]

Nga sa thamë kuptojmë rëndësinë e madhështinë e Sunetit të Profetit, të cilën e kanë lënë pas dore shumë nga muslimanët e ditëve të sotme, ose duke gjetur interpretime për ta shmangur atë, ose duke e lënë, ose si shkak i parapritjes së mendimeve dhe dobive imagjinare, aq sa mund të cilësohen ata që kapen pas Sunetit si njerëz ekstremë, të ngurtë e të ngjashme si këto.

Ne jetojmë në një kohë ku kemi nevojë më tepër se kurrë të thërrasim në të (Sunetin e profetit), ta përcjellim dhe të vëmë theksin kohë pas kohe rreth madhërimit të tij dhe librit të Allahut. Kjo për shkak të guximit që kanë treguar njerëzit ndaj tyre në këtë kohë. Guximi ndaj këtyre të dyjave është guxim ndaj fesë. Ju keni vënë re sesi gazetarë të ndryshëm e të ngjashëm me ta nëpër media sillen me Sunetin në atë mënyrë e cila cenon madhërimin e tij. Nëse ata do ta madhëronin thënësin e tyre, nëse do të sillnin nëpër mend se ato kanë dalë prej gojës së tij sal-lallahu alejhi ue selem, do të tregoheshin të kujdesshëm para se ta kundërshtonin e nëse do ta madhëronin thënien e tij nuk do të merrnin guximin e të talleshin, ta anulonin me interpretime të kota e boshe, duke e cilësuar thënësin e tyre –folësin më të mirë të arabishtes-, se është i paqartë apo se nuk din të formulojë fjalitë.

Ai që vë re në guximin e lapsave të tyre kundrejt haditheve të sakta do të sikletoset dhe zemra e tij do të ngushtohet nga dhimbja. Tashmë çështja e tyre ka evoluar nga lënia dhe braktisja e këtyre haditheve, në shpifje tërthorazi të tyre, madje shpesh herë edhe të qarta. Imam Dhehebiu ka përcjellë nga Ebu Kilabete, se ka thënë: “Nëse i tregon dikujt një hadith dhe ai të thotë: lëre këtë por na sill ndonjë ajet kuranor, dije se ai është i humbur.”

Më pas Imam Dhehebiu shton: Nëse dëgjon mutekeliminët (apologjetët) të thonë: lëre Kuranin dhe hadithet ahad[4], por përdor logjikën, dije se ai është Ebu Xhehël. Nëse sheh se të pyet ndonjë Sufi e të thotë: Lëri argumentet dhe logjikën, porse përdor shijen dhe dëshirën[5], atëherë dije se ai është Iblisi, i cili të është shfaqur me pamje njeriu, ose është futur në të. Nëse ke frikë prej tij atëherë vrapo e ik, ose në të kundërtën luftoje, vendosja gjunjët në gjoks dhe këndoi ajetin kursi derisa ta mbysësh”.[6]

Profeti sal-lallahu alejhi ue selem ka porositur të kujdesemi për Sunetin e tij dhe të punojmë me të. Ai ka thënë në hadithin që na e përcjell Irbad ibën Sarije: “Kapuni pas Sunetit tim dhe Sunetit të prijësve të drejtë pas meje, shtrëngojuni fort pas saj me dhëmballë dhe kini kujdes nga sajesat në fe, sepse çdo sajesë është humbje”.[7]

Allahu i Madhëruar thotë: “Nuk i takon asnjë besimtari apo besimtareje të vërtetë, që kur Allahu dhe i Dërguari i Tij vendosin për një çështje, ata të kenë të drejtë të zgjedhin në atë çështje të tyren. Kush e kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij, ai me siguri ka humbur”.[8]

“Në të Dërguarin e Allahut ka një shembull të mrekullueshëm për atë, që shpreson tek Allahu dhe Dita e Fundit dhe e përmend shumë Allahun”.^[9]

“Le të frikësohen ata që kundërshtojnë urdhrin e tij, që të mos i arrijë ndonjë sprovë, ose që të mos i godasë një dënim i dhembshëm”.[10]

“Vallë, a nuk e dinë ata, se për atë që e kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij është përgatitur zjarri i Xhehenemit, në të cilin do të qëndrojë përherë?”[11]

“O ju që keni besuar! Mos e ngrini zërin tuaj mbi zërin e Profetit dhe mos i flisni atij me zë të lartë, siç bëni me njëri-tjetrin, në mënyrë që të mos ju humbin veprat tuaja pa e ndier ju fare”.[12]

Ibën Kajimi në lidhje me këtë ajet ka thënë: “Allahu u ka tërhequr vërejtjen besimtarëve nga humbja e veprave si shkak i të folurit me Profetin sal-lallahu alejhi ue selem me zë të lartë, ashtu sikur flisnin me njëri-tjetrin. Kjo nuk është rride[13] përkundrazi është një gjynah, që të shkatërron punët pa e kuptuar, atëherë ç’mund të thuash për atë që paraprin ndaj fjalës së të Dërguarit sal-lallahu alejhi ue selem, udhëzimit dhe rrugës së tij, fjalën, udhëzimin dhe rrugën e dikujt tjetër?!…. A nuk është edhe ky një njeri që e ka shkatërruar veprën e tij pa e kuptuar?”[14]

Thuhet se Ebu Hanife i tha Ibën Ebi Dhibit –imamit të njohur-: “A punon me këtë hadith, o Ebu Harith?” “Kujt i vritet një i afërm ai ka të drejtë zgjedhje të një prej të dyjave; nëse do merr gjakun e nëse do merr shpagimin”. Ai më ra në gjoks, i dha një të bërtitur dhe më tha: “Unë të tregoj hadithin e Profetit ndërsa t’i më thua a punon me të apo jo?!.. Po, punoj me të dhe ajo është detyrë për mua dhe për atë që e dëgjon. Vërtet Allahu zgjodhi Muhamedin prej njerëzve dhe i udhëzoi ata me të dhe në duart e tij, dhe atyre u zgjodhi atë që zgjodhi dhe për të, kështu që krijesat duhet ta pasojnë atë të bindur dhe ata nuk kanë si të veprojnë ndryshe.” Dhe ai vazhdoi kështu derisa thashë: Ah sikur të heshte.

Humejdi ka thënë: Imam Shafiu një ditë na tregoi një hadith dhe unë i thashë: A punon me të? Ai më tha: “A mos po sheh vallë se kam dalë nga kisha apo i veshur si prift, që të them hadithin e Profetit e të mos punoj me të?!…”

Shafiu u pyet për një çështje dhe tha: Është përcjellë për këtë nga profeti ky dhe ky hadith. Pyetësi i tha: O Ebu Abdullah! A punon ti me këto hadithe?- Shafiu u nevrikos e kundërshtoi dhe më pas i tha: Cila është ajo tokë që më mban mua dhe cili është ai qiell që më mbulon, nëse përcjell prej Profetit ndonjë hadith me të cilin unë nuk punoj?

Imam Ahmed bin Hanbeli ka thënë: “Kush e refuzon hadithin e Profetit sal-lallahu alejhi ue selem, nuk ka dyshim se është në buzë të humnerës.”

Imam Berbehari në librin e tij të akides kur flet për Sunetin ka thënë: “Nëse shikon dikë, që të refuzojë hadithet, apo të flasë keq për to, akuzoje se Islami i tij nuk është i rregullt dhe nuk ka dyshim se ai është bidatçi, apo njeri që pason epshin.”

Ebu Kasim el Esbahani ka thënë: “Ehli suneti prej selefëve kanë thënë: Nëse dikush flet keq për hadithet atëherë akuzoje atë se Islami i tij nuk është i rregullt.”

Qëllimi nga e gjitha kjo është se nuk mund të vërtetohet të kënaqurit me Muhamedin sal-lallahu alejhi ue selem, si i dërguar nëse Suneti i tij refuzohet dhe nënçmohet. Të kënaqurit me Muhamedin si i dërguar arrihet me madhërimin e Sunetit të tij dhe duke ia njohur vlerën, sikurse e bëmë të qartë nga fjala e Ibën Kajimit më lart.

O ju, që Allahu ju ka nderuar me madhërimin e Sunetit, falënderojeni Allahun për suksesin që u ka dhuruar, sepse selefët duke filluar që nga sahabet falënderonin Allahun për suksesin që u kish dhuruar e që i kish bërë të ecnin nëpër atë me të cilën ishte i kënaqur Profeti sal-lallahu alejhi ue selem, sikurse në hadithin e Muadhit, të cilin e dërgoi në Jemen: “Nëse përballesh me një çështje, e cila nuk është në librin e Allahut dhe nuk ka gjykuar për të Profeti dhe nuk kanë gjykuar për të të mirët, çfarë do të bësh?– Tha: Do të bëj përpjekjet maksimale. Profeti tha: Falënderimi i takon Allahut, që e bëri të dërguarin e Profetit të Allahut, që të gjykojë me atë që e kënaq Profetin e Allahut”.[15]

Përshtati: Bledar Haxhiu