Lapsi
Kur ngjarja mbeti në letër, koha u bë e shkuar. Me të u nis një rrugë, që hapat u panë në rrugëtim, mirëpo fundi nuk shihej. Zemra, pikëllohet sot nga ajo që përjetoi dje, e nuk gëzohet sot nga lumturia që ndjeu dje. Gjurmët që lapsi i la në letër, bënë që të zënë vend në zemrën e atij që i lexoi. Ajo fjalë që ngjalli përjetime, u ngushëllua në heshtje nga loti i cili rrëshqiti nëpër faqen e njomë të zemrës së bardhë. Lapsi e shkroi fatin e unë, në kornizat e tij, e jetoj atë duke iu lutur Atij që të më falë durim për t'u ballafaquar me sprovat në të. Lutja që mori udhë drejt qiellit, u kthye në zemër duke e sjell qetësinë të cilën e kërkoi përmes fjalëve të cilat i shqiptoi. Sa e bardhë është dora që me ngjyrën e lapsit i zbukuron veprat me qëllim dikujt t'ia shtrijë dorën kur e kërkon ndihmën. Atij t'i japë buzëqeshje kur vaji e ka kapluar dhe t'ia ofrojë ombrellën kur shiu e ka lagur. Kur lapsi nisi ta përshkruajë rrugën e ferrit, rruga e parajsës veç se ishte paraqitur dhe dukeshin shtigjet kah duhet të shtegtojë. Aty ku këshilla dhemb, ilaçi është te fjalët, në natën e errët veç hëna bën dritë. Ajo fjalë që e shëroi zemrën e sëmurë me ari nuk arriti të blihet, e kur u bë fjalë për ngjyrën që u la në letër, heshtja i kaploi të gjitha. Sa i bukur që është lapsi kur shkruan mbi vetën, por vetvetja më e mirë është kur e harron vetën duke i lavdëruar të tjerët. Si i tillë, lapsi gjithnjë mbetet peng i ngjyrës së vet, ku vetën e robëron përmes dorës së shkruesit. Kur dëshiron të bësh mirë, vetën duhet ta privosh prej saj. Hapi që u nis drejt dijes, mbrapa vetës i la gjurmët e vështirësive ku zemra notonte gjatë përpjekjeve që t'i vjel urtësitë. Edhe netët e dimrit janë të shkurta nëse je në shoqërinë e lapsit për t'i formësuar ndjenjat e përjetuara nga koha. Ajo që shkakton dhimbje, mësimin e ka prej përvojës, e përvoja që të mëson në jetë, janë çastet e jetuara në të. Nëse i merr fjalët prej meje, kuptoje se i kam mësuar prej dikujt, mirëpo nëse më merr shembull, shikoje atë që jam duke e pasuar. Një laps që u thye në mes, u shërbeu dy personave, por dy persona kurrë s'arritën njëkohësisht të shkruajnë me një laps. E dua dorën që më mësoi të shkruaj, mbi të gjitha, e dua lapsin që e zbukuron dorën kur shkruan. Në heshtje ekziston një zhurmë që rrah në zemrën e njeriut dhe arrin të pushojë vetëm në çastin kur do të pushojnë edhe rrahjet e zemrës. Vetës jepi liri për të shkruar mbi robërinë, sepse në çastet e sprovës do të arrish më mirë të kuptosh kë e ke përreth vetës. Nëse e shtrin dorën për të marrë, dikush të ka ofruar diçka, por nëse mbyllesh në vetvete, ilaçin kërkoje te zemra jote. E dua njeriun që e do të mirën dhe pëlqej t'i shërbej dorës që edhe një shkronjë arriti të më mësoj. Ai i cili e kupton pyetjen, gjysmën e përgjigjes vetëm se e di. Për këtë, lapsi shkroi në letër: "Ngjyra ime vlerë i jep bardhësisë sate!"
Ekskluzivisht per Bujaria
Nga libri ende i pabotuar "Rruga e lotit"
Blerim Muhaxheri